Rzeka 

,, Za tą głębią, za tym brodem
Tam stanęła rzeka lodem”.
Pisała Maria Konopnicka.

Wypadło kilka chłodnych dni,
więc poszłam dzisiaj zobaczyć,
czy płynąca obok rzeka
wypełniła swój obowiązek.
Rzeczywiście – wypełniła!

Lód skuł oba jej brzegi.
Związał mocno jej środek; nie widać nurtu.
Pochylony nad wodą pień starej wierzby
przymarzł do rzeki chropowatą powierzchnią.
Oszroniona wierzba wyglądała uroczo.
Zmarznięte, wybielone chwasty
dodawały tajemniczości łukowi doliny rzeki.

Mogłabym patrzeć i patrzeć na rzekę, na wierzby i chwasty,
na uśpioną przyrodę, czekającą wiosny, by znów się obudzić,
i pełnią sił ruszyć do nowego życia.

Rozmyślania nad rzeką przerwały głosy dzieci,
wędrujących gromadką,
zadowolonych z zimy, lodu i ze śniegu.
Zatrzymały się obok, o czymś pilnie szeptały...
Pewnie moja obecność zmusiła ich do szeptu,
więc odeszłam cichutko, by im nie przeszkadzać.
Nie uprzedziłam dzieci o niebezpieczeństwie.
Nie umiem powiedzieć czy lód jest dość mocny,
a dzieci miały ochotę poślizgać się trochę.
 

Izabela Frasz       26.01.1992